Onze diaconale collega’s staan dagelijks midden in het spanningsveld tussen enerzijds het werken aan hoop en perspectief en anderzijds het steeds hardere politieke klimaat. De toon in Den Haag over mensen zonder geldige verblijfspapieren staat in schril contrast met de werkelijkheid die wij kennen uit Het Wereldhuis, op boerderij De Meent of bij de mensen die we op straat ontmoeten met de Koffiets. Achter elk ‘dossier’ schuilt een mens: met talent, dromen, hoop, kwetsbaarheid én veerkracht.
De voorgestelde strafbaarstelling van mensen zonder verblijfspapieren maakt ons diaconale werk veel moeilijker. Het duwt hen weg van hulp en zorg, vergroot risico’s op uitbuiting en creëert angst om naar een arts of de politie te gaan. Het is niet uitvoerbaar, niet logisch en vooral: het tast menswaardigheid aan.
Juist daarom blijven we als stedelijke diaconie doen wat we altijd hebben gedaan: onze hoopvolle plekken open houden, ontmoetingen organiseren, samenwerken en ons uitspreken wanneer wetgeving mensen uit het zicht dreigt te duwen.
Gelukkig merken wij ook dat dit weerklank vindt. Er is een stille meerderheid die gastvrijheid en medemenselijkheid belangrijk blijft vinden. Ook al klinkt die stem minder luid, laten we er samen voor zorgen dat ze gehoord blijft worden.
Tegen alle verdrukking in blijven wij het licht in de wereld verwachten: voor mensen in de knel, voor wie onze herbergen open blijven — én voor wie beleid maakt dat hún toekomst bepaalt.
Gezegend kerstfeest, en diaconale groet,
Dirk van den Hoven
Directeur Protestantse Diaconie Amsterdam
