Studenten vragen mij als lifecounselor bij NEWConnective regelmatig om mee te werken aan een onderzoek dat zij doen voor hun studie. In het kader van hun bachelor- of masterscriptie zoeken ze bijvoorbeeld iemand ‘die met jongeren werkt’ en daardoor iets te melden heeft over hun leefwereld, of studenten die met iets worstelen waar hun scriptie over gaat.

In principe reageer ik positief: goede onderzoekskandidaten vinden is voor studenten vaak lastig zat, maar het mes snijdt aan twee kanten. De student is dankbaar voor de hulp én ik spreek op mijn beurt studenten met actuele onderzoeksvragen. In zo’n onderzoek nemen die bovendien zichzelf mee. Mijn wedervraag: ’wat heb je zelf met jouw onderzoeksthema?’ levert dan ook altijd een gesprek op. Zo zocht een studente Media, Informatie en Communicatie ‘studenten in de rouw’ voor een afstudeer videoproject over afscheid. Ze bleek zelf een ouder verloren te zijn en hoopte wellicht via haar film meer over haar eigen verdriet te weten te komen. Mijn tip om dat eigen verlies te vermelden in de mail die ik namens haar aan studenten doorstuurde, bleek een eye-opener. Ze kreeg opvallend veel positieve reacties.

Een ander onderzoek betrof mogelijke oorzaken van prestatiedruk onder studenten. We kwamen na het interview in gesprek over de eigen ouders die torenhoge verwachtingen hadden en over de loodzware ratrace die kennelijk echt gaande is onder studenten: twee masters is bijna te weinig en naast je baantje moet je echt ook vrijwilligerswerk doen, voor op je cv!

Van de week werd ik aan de tand gevoeld over werkbare vormen voor het voeren van een echte dialoog. De scherpe vragen zetten mij aan het denken. Wat zou u bijvoorbeeld antwoorden op de vraag: hoe voer je nog een echte dialoog als je merkt dat je gesprekspartner en jij totaal van visie verschillen? Een fijne vraag  voor het nieuwe studiejaar.

Riekje van Osnabrugge is studentenpastor van de Protestantse Kerk Amsterdam en verbonden aan levensbeschouwelijk platform NEWConnective