In tegenstelling tot veel LHBTI+’ers kan Geke niet één moment aanwijzen waarop ze ontdekte dat ze queer is. Geke trekt lachend haar schouders op: ‘Ik ben nooit echt uit de kast gekomen. Dit komt denk ik omdat ik heel zeker wist dat mijn omgeving goed reageert. Daardoor heb ik ook niet echt de ruimte gevoeld om ermee te worstelen, al is het soms wel een worsteling. Ik heb altijd gedacht: ze zien wel met wie ik thuiskom. Maar dat moment is nog niet gekomen.’ Waarmee ze wil zeggen: ook al is het voor de kerk geen thema, heb het er wel over, geef ook ruimte aan die persoonlijke worsteling.
Buiten haar vertrouwde kring stuit ze weleens op weerstand. ‘Van een paar rooms-katholieke vrienden wist ik niet hoe ze erover denken. Tegen hen heb ik het wel expliciet gezegd. Ze wezen me niet af, maar sommigen hadden er wel moeite mee. Een vriendin zei: als je trouwt met een vrouw, weet ik niet of ik op je huwelijk kom. Dat is eerlijk, maar ook pijnlijk.’
De kerk moet steeds weer laten merken: we zijn er voor jullie, we strijden ook mee voor jullie plek in de samenleving.
Het anti-LHBTI+ imago dat aan kerken kleeft – vaak volledig ten onrechte – kan ook heel lastig zijn. Geke: ‘Dat merkte ik toen ik afgelopen zomer meedeed aan een kamp. Ik voelde me er echt op mijn plek, er was een grote diversiteit aan mensen. Maar toen ik liet vallen dat ik de opleiding tot dominee doe, veranderde het hele beeld dat sommigen van mij hadden. Die dachten dat ik heel conservatief zou zijn, terwijl ze de hele week al met me waren opgetrokken! Ik heb het gelukkig kunnen rechtzetten, maar ik verbaas me er over dat je zo’n stempel opgedrukt krijgt.’
Ze vindt het een goede zaak dat de Protestantse Kerk Amsterdam actief meedoet aan de Pride-week en een LHBTI+-predikant heeft aangesteld. ‘Hij kan als geen ander dat negatieve beeld doorbreken en ervoor zorgen dat de LHBTI+-gemeenschap zich gezien voelt. Het zou mooi zijn als de ruimte voor LHBTI+’ers ook in de kerk vanzelfsprekend was. Maar zover zijn we nog niet. Tot die tijd moeten we steeds weer laten merken: we zijn er voor jullie, we strijden ook mee voor jullie plek in de samenleving.’
Iedereen moet zich vrij voelen om zichzelf te kunnen zijn. Te houden van wie je wilt. Maar dat is nog steeds lang niet overal zo. Ook binnen de christelijke gemeenschap niet. Daarom laten we als Protestantse Kerk Amsterdam onze stem horen. Omdat we willen dat iedereen zich vrij voelt. Dit jaar doen we dat door middel van deelname aan de Pride Walk op zaterdag 30 juli.
Doe je mee? Klik hier voor alle info.
